Rozdział drugi.

Nikt z nas nie poruszył się od momentu wypowiedzenia przez Marcina słów, które nas zaszokowały. Bałam się nawet oddychać.

- Jesteś pewien? - wykrztusiłam wreszcie, patrząc na męża z szeroko otwartymi oczami. Miałam wielką nadzieję, żeby Marcin się mylił. Żeby nie miał na sumieniu życia drugiej osoby. Nagle Kim uklęknęła przed mężczyzną i przybliżyła głowę do jego klatki piersiowej tak, by zobaczyć czy się unosi.

- Nie oddycha - oceniła z kamiennym wyrazem na twarzy. Mimo wszystko jednak przewróciła go na plecy i zaczęła resuscytację. Po dwóch seriach trzydziestu uciśnięć klatki piersiowej i dwóch oddechach usta-usta, sprawdziła, czy złapał oddech.

Podjęła kolejną serię uciśnięć i wdechów.

- Marcel, zadzwoń na pogotowie - poleciła chłopakowi. Polak zaczął nerwowo szukać po komórki, aż w końcu wyciągnął ją z kieszeni kurtki.

Oddalił się na parę kroków i wezwał karetkę.

- Kim? - zapytałam niepewnie, ale dziewczyna wciąż się nie poddawała. - Zaraz przyjedzie karetka.

Po piętnastu minutach usłyszeliśmy syrenę pogotowia, po czym samochód zaparkował obok Opla Marcina. Szybko wyskoczyło z niego dwóch mężczyzn i od razu skierowali się do poszkodowanego.

Niestety. Ani Kim, ani lekarzom nie udało się go uratować.

Do domu wróciłam sama, calutka w nerwach. Mnie, Kim i Marcela policja tylko przeszukała, ale Marcin był kierowcą, więc został zatrzymany. Nie wiedzieliśmy na jak długo.

Otworzywszy drzwi, weszłam w głąb mieszkania, gdzie panowała kompletna ciemność. Nic dziwnego - było już grubo po północy. Gdy zaczęłam zdejmować kurtkę, na korytarz weszła Sonia. Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że nie poinformowałam niani o przykrym incydencie.

- Cześć, Soniu - przywitałam się z dziewczyną, ściągając z nóg kozaki, a po chwili moje stopy utonęły w wygodnych kapciach. - Dzieci już śpią?

Co za głupie pytanie...

- Tak - odparła, opierając się o framugę drzwi i uśmiechając się przy tym ciepło. - Już od jakichś czterech godzin.

- Przepraszam. - Skierowałam się do salonu, gdzie udała, się na sofę. Opadłam na nią ciężko, przymykając powieki. Opowiedziałam dziewczynie o całym zajściu, po czym nie chciałam dłużej jej męczyć i puściłam Sonię do domu.

A później przez całą noc nie zmrużyłam oka. Bardzo bałam się o męża, który nie wrócił na noc. Bałam się, że posądzą go o zabójstwo i trafi do więzienia... Nie zmrużyłam nawet oka, mając przed oczami najstraszniejsze scenariusze.

Rano zwlokłam się z łóżka, kiedy to Jesse wparował mi pod pościel. A.jeśli Marcin nie wróci i dzieci będą wychowywały się bez ojca?

Ubierając Britt, usłyszałam dzwonek do drzwi. Mając nadzieję, że to Marcin, zbiegłam po schodach.

W progu zastałam jednak Kim.

- Nie wrócił? - zapytała, a gdy pokręciłam głową, weszła do środka. - Wróci. Musi wrócić.

- Kim... On go zabił.

Spojrzała na mnie swoimi wielkimi oczami, dziwiąc się mocno moim słowom. Nic dziwnego, ja też byłam w szoku, że wypowiedziałam je na głos.

- Mówisz o nim jak o mordercy - powiedziała cicho. - Julia, on nie zrobił tego specjalnie... To był wypadek.

Nie mogłam nic z siebie wykrztusić. Jak mogłam pomyśleć o  Marcinie, jako mordercy? Kim miała rację, to był wypadek. Zwykły wypadek.

- Wiem - wyszeptałam, spuszczając wzrok. Kim położyła mi dłoń na ramieniu, a gdy podniosłam głowę zobaczyłam jej pokrzepiający, szczery uśmiech.

- Bądź dobrej myśli - powiedziała, teraz trochę głośniej.

Pokiwałam jedynie głową, dając jej i sobie do zrozumienia, że wierzę w to, że Marcin wyjdzie z więzienia.

- Chodźmy na górę - zminiłam szybko temat, a Kim pokiwała głową i obie ruszyłyśmy do pokoju moich dzieci.

Mijały godziny. Kim obiecała, że dotrzyma mi towarzystwa.

Nie miałam żadnego odzewu z komisariatu, więc tak na prawdę nie wiedziałam co dzieje się z Marcinem.

Znowu siedziałyśmy w salonie - ja, chodziłam po całym pokoju, a Kim oglądała jakąś bajkę z bliźniakami.

- Czy ciebie też zawsze irytował Królik, z Kubusia Puchatka? - zapytała po chwili Niemka, a ja obdarzyłam ją nie kontaktującym spojrzeniem. Gdy dotarło do mnie o czym mówi, pokręciłam głową, a dziewczyna wróciła do oglądania telewizji. Po kilku sekundach znów się odezwała. - Tak samo Kubuś, był strasznym żarłokiem.

- Kim! - krzyknęłam, a ta aż podskoczyła. - Co ty w ogóle za bzdury opowiadasz?

- Żadne... Chciałam po prostu rozluźnić atmosferę - jąkała się, czerwieniejąc na twarzy.

- Nie udaje ci się to.

I znowu zaczęła narastać cisza, a słychać było tylko telewizor.

Nagle usłyszałam dźwięk przekręcanych kluczy i w drzwiach frontowych pojawił się Marcin. Od razu ku niemu ruszyłam, a gdy utonęłam w jego ramionach poczułam, jak wielki kamień spada mi z serca.

- Dlaczego tyle cię tam trzymali? - zapytałam wreszcie, wypuszczając męża z uścisku. - Będę musiała chyba napisać jakąś skargę...

- Procedury - oznajmił, całując mnie w czoło. - Ale cieszę się, że jestem już z wami.

- I jak? - odezwała się Kim, wchodząc na korytarz.

- Jestem niewinny - odpowiedział. Nie, właśnie teraz kamień spadł mi z serca.

- Ale jak to? - spytałam, wciąż nie mogąc uwierzyć słowom Marcina.

- Przeprowadzili sekcję zwłok... Ten facet nie żył już przed tym, jak na niego wjechaliśmy.

- Czyli ktoś porzucił ciało... - mruknęła Kim, kiedy wszyscy przeszliśmy do salonu. - Sprytne.

- Na tyle, by wina spadła na kogoś innego. - Usiadł na kanapie. - No więc co? Może jakiś obiad dla męża?

Od razu pożałował tych słów, dostając pięścią w ramię, ale ze śmiechem, ruszyłam do kuchni.

* * *

Wiem... Rozdział jest do dupy. Ten wątek jest do dupy. Ja jestem do dupy. Ale jeśli mówi się A, trzeba mówić Z. Nie chcę, żeby Julka podzieliła losy Kubiaka czy Zaytseva, więc nie porzucę tego opowiadania. Walę (XDDD) tymi postaciami i wiem, że może spotkać mnie los taki jak Ryana Murphiego, ale taka już jestem. Moje opowiadania muszą mieć wielu bohaterów. Tym razem postanowiłam dodać trzech kolejnych, bardzo dobrze wam znanych, do których mam ogromny sentyment... Ale proszę was, kto wyobrażał sobie to opowiadanie bez świętego Jezusa, denerwującej Tarantuli i złego Igora? Na pewno nie ja :))

I jeszcze jedno, mianowicie Bunia potrzebuje pomocy ^^ A kto pomoże, jak nie my? Trzeba kliknąć tylko w TEN link i polajkować jej komentarz. (dla niedowidzących, niedołężnych, lub po prostu niewiedzących, jak Bunia się nazywa - lajkujemy komentarz Boguni Basińskiej. c; ) Ja już polajkowałam, teraz kolej na was, hihihi ^^

KARO, Jesse tu też piękną minę zwalił, hihihihihihihihihi :*