Rozdział trzeci.

Kolejne tygodnie mijały spokojnie. Zdążyliśmy zapomnieć o przykrych wydarzeniach związanych z ostatnimi wydarzeniami. Nie poruszaliśmy już tych tematów, by zatrzeć je w pamięci z zamierzonym skutkiem.

Namówiona przeze mnie Kim wprowadziła się do nas. Nie wiem, co mną kierowało, gdy pozwoliłam jej zamieszkać samej po śmierci Alka. To jasne, że była samotna i rozbita. Prawdziwa przyjaciółka nie powinna zostawić jej samej. Dlatego gdy zauważyłam, że od nowa chodzi bardziej przybita, niż zwykle, siłą przeniosłam jej rzeczy do naszego mieszkania. Ze zgodą Marcina nie było problemu. Sam namawiał Niemkę, by się do nas przeniosła. Gdy wciąż odmawiała, zastosowałam szantaż.

- Gdy się nie zgodzisz, zrywam naszą przyjaźń - powiedziałam wtedy, stojąc u progu jej mieszkania, z założonymi rękoma.

Kim kilkakrotnie zamrugała powiekami.
- Nie żartuj.

O tym, że nie żartuję, dowiedziała się parę minut później, gdy pakowałam jej ubrania do dużej walizki. Grozer stała oparta o futrynę, kręcąc głową.

- Julka, ja się nie przeprowadzę - powiedziała stanowczo, przechodząc obok łózka. Stanęła naprzeciw mnie i spojrzała mi w oczy.

- Przeprowadzisz - zasunęłam torbę, po czym ją podniosłam. Złapałam za rękę przyjaciółkę i przeszłyśmy na korytarz. Słysząc jej kolejne protesty, postawiłam walizkę na podłogę. - Kim! Oboje z Marcinem się o ciebie martwimy.

- I dlatego zmuszacie mnie do przeprowadzki?
- Nie. Nie powinnaś być sama.

Przez moment nie odezwała się, ale widać było, że przez jej twarz przebiega wiele emocji. Spuściła wzrok.

- Może samotność mi służy?

- Właśnie widzę, jak ci służy - przewróciłam oczami, otwierając frontowe drzwi. Wystawiłam walizkę na zewnątrz i znów zwróciłam się do dziewczyny. - Widzę, że jest ci ciężko po stracie Alka. Dlatego chcemy, żebyś nie była sama. Daj sobie pomóc.

Przez chwilę zobaczyłam w jej oczach łzy, ale wytarła je, posłała mi lekki uśmiech i ruszyła ku swojej walizce.

I tak mijały kolejne dni. Starałam się, żeby Kim nie była sama. Wciąż za nią chodziłam, co mogło ją już trochę denerwować.

Dokładnie po dwóch tygodniach mieszkania z nami, miała mnie dość. Nie wiem, czy był pozytywny sens znaczenia tego słowa, ale tak go odebrałam.

Zaczęła także dogadywać się Sonią, a po kilku dniach się zaprzyjaźniły. Wtedy zaczęłyśmy spędzać wspólnie czas, nasza przyjaźń była jak tych trzech syrenek z H2O, lub trzech cheerleaderek z Glee. Zachowywałyśmy się jak nastolatki, ale najważniejszym było, by Kim wreszcie wróciła do życia.

W jedną z sobót siedziałyśmy jak zwykle we trójkę w naszej kuchni i piłyśmy kawę. Na szczęście, Marcin był w redakcji, więc mogłyśmy w spokoju poplotkować.

Niestety, równo o szesnastej mój mąż wrócił z pracy. Siedziałyśmy teraz w salonie i oglądałyśmy głupie programy, a dzieci bawiły się na dywanie.

Na powitanie dostałam od męża buziaka.

- Mamy nowego sąsiada - oznajmił, kierując się do kuchni. - Bardzo miły facet.

- A przystojny? - zapytała Sonia. - I wolny?

- Czy ja wyglądam na kogoś, kto ocenia wygląd facetów? - zza drzwi wychyliła się twarz mojego męża. Sonia pokiwała energicznie głową, a Marcin wzniósł oczy ku górze. - No nie wiem... Na moje oko jest w porządku.

- Zaklepuję! - krzyknęła niania, szczerząc się jak głupia. Kiedy spotkała się z naszymi wymownymi minami, przewróciła oczami. - Nawet nie dacie się nacieszyć...

- Mówił ci coś jeszcze? - zapytałam Marcina, ciekawa naszego nowego sąsiada. - Dlaczego się tu przeprowadził...

- Może jeszcze cały życiorys miał mi przedstawić? - wykrzyknął z kuchni mężczyzna. - Wiesz, wzrost, numer buta i te sprawy...

- Nie o to mi chodzi, głupku - warknęłam. - Skoro go spotkałeś, to myślałam, że i rozmawiałeś... W końcu na jakiejś podstawie musiałeś stwierdzić, że jest miły.

- No przecież, że rozmawiałem... Ale dajcie mi w spokoju zjeść zupę.

Mężczyzna wrócił do nas po dziesięciu minutach i usiadł na sofie obok mnie. Wpatrzone w niego jak w obraz, czekałyśmy, aż zacznie mówić.

- Zamieniłem z nim tylko kilka zdań. Nazywa się Emil, przeprowadził się tu z daleka i aktualnie szuka pracy.

- A coś więcej? - odezwała się Sonia, ale w odpowiedzi Marcin pokręcił głową.

- Nie chciałem być nachalny - odpowiedział, odbierając mi pilota. Ułożył się wygodnie na kanapie i włączył transmisje piłki nożnej.

- Skoncentrujcie się! Jeszcze ten jeden punkt - mówił trener na ostatniej przez siebie wykorzystanej przerwie. Właśnie trwał tie-break. Przetarłam mokre od potu czoło, poprzybijałam piątki z koleżankami z drużyny i z powrotem weszłyśmy na parkiet. Po drugiej stronie siatki przeciwniczki miały zagrywkę, więc powinnyśmy ją przyjąć, rozegrać akcję i w końcu zakończyć ten mecz.

Piłka została przebita na naszą stronę. Perfekcyjnie przyjęłam ją w punkt, a nasza rozgrywająca rozegrała na lewe skrzydło. Efektywnym atakiem w środek boiska zakończyłyśmy mecz.

Po odprawie i szybkim prysznicu, wybiegłam przed halę, gdzie zapewne czekał na mnie Marcin. Nie myliłam się.

Potem pojechaliśmy do domu. Byłam całkowicie zmęczona, nawet nie chciało mi się przechodzić do samochodu. Marzyłam tylko o ciepłym łóżku.

Gdy mój mąż zaparkował przed domem, wyszedł z auta a zaraz wyrósł przed moimi drzwiczkami, otworzył je i wystawił ku mnie ręce.

- Co ty robisz? - zapytałam rozbawiona. Ten jedynie wygramolił mnie z samochodu i wziął na ręce. Nawet nie protestowałam.

- Z racji tego, że dziś wygrałyście głównie z twojej zasługi, powinienem ci to jakoś wynagrodzić - odpowiedział, niosąc mnie do mieszkania. U progu zatrzymał się, postawił mnie na ziemię i zaczął głośno sapać, po czym zgiął się w pół.

- Co się stało? - zapytałam zaniepokojona. Po chwili, gdy zobaczyłam jak się szczerzy, ogarnęło mnie zdezorientowanie.

- Przeliczyłem się - mruknął, podpierając się pod boki. - Jesteś za ciężka.

Dostał ode mnie w ramię, i udając, że go to boli, ruszył do domu. A ja za nim. Po chwili zatrzymał się i wskazał na naszego sąsiada. Właśnie wychodził z mieszkania z workiem na śmieci.

- Dobry wieczór - zagaił, gdy nas zauważył. Pewnie wyglądało to dziwnie; dwoje ludzi przygląda się, jak człowiek wynosi śmieci...

- Dobry wieczór - Marcin podszedł do ogrodzenia i meżczyzni podali sobie ręce. - Julka, to właśnie nasz nowy sąsiad, o którym ci opowiadałem, Emil.

- Miło mi cię poznać. - Wyciągnął ku mnie dłoń, a ja, uścisnąwszy ją, uśmiechnęłam się do sąsiada. - Jestem Emil.

- Julia.

Na pierwszy rzut oka, Emil wydawał się byc zwyczajnym, miłym mężczyzną. Był wysokim, postawnym i przystojnym brunetem.

Mężczyzni jeszcze chwilę porozmawiali, po czym Emil udał się do swojego mieszkania. Także i my skierowaliśmy się do naszego.

- Bardzo miły, prawda? - zapytał Marcin. - Mogłem zaprosić go do nas ja herbatę, czy coś...

- Więc dlaczego tego nie zrobiłeś?

- Wyleciało mi z głowy - odparł, otwierając drzwi wejściowe. - Jutro go zaproszę.

***

Dzień doberek ;-)
Nie miałam pomysłu na ten rozdział (chyba widać...) więc jestem zawiedziona. Ale cóz... mam nadzieje, że następne będą już lepsze. Oby.
Hihihihi.
Mordka mi się cieszy na widok Emila w tym opowiadaniu. Na razie przedstawiłam go w samych superlatywach, zobaczymy co będzie potem ;)
Ale i tak już jestem w nim bezgranicznie zakochana.

I d e a ł.