Rozdział ósmy.

Sonia jak co rano wybiegła z mieszkania dokładnie piętnaście minut przed rozpoczęciem pracy. Wiedziała, że Julia nie będzie miała jej tego za złe, ale nie chciała przyjść po czasie, ponieważ już w tym tygodniu spóźniła się aż dwa razy. Dziewczyna weszła do metra i usiadła na wolnym miejscu.

Wzrok utkwiła w brudnej podłodze miejskiego środka transportu, a towarzyszyło jej teraz przyśpieszone kołatanie serca i w miarę, gdy zbliżała się do celu, uczucie to w niej narastało.

Jednak absurdem była przyczyna, przez którą Sonia czuła w brzuchu motylki. Bo praktycznie go nie znała, ale pierwsze wrażenie wywarł na niej ogromne. Wciąż myślała o Emilu, ale nie sądziła by z tego mogło coś wyjść. Mężczyzna wydawał się jej niedostępny, niezbyt zainteresowany osobą Sonii. Musiała jednak przyznać, że jego charyzma i sposób bycia przyciągały ją jak silny magnes.

Wreszcie dojechała do celu, lecz do domu małżeństwa miała jeszcze kilka minut drogi. Sonia bardzo starała się, by Emil nie zaprzątał jej głowy non-stop, chciała dać sobie z nim spokój. Bo przecież nie była dla żołnierza kimś ważnym i zdawała sobie z tego sprawę. Niestety, pozostało jej tylko zadręczać się nierealnymi marzeniami o Emilu i to chyba najgorsza rzecz, jaką mogła teraz robić.

Dochodząc do domu Julki i Marcina dziewczyna nuciła pod nosem melodię jednej piosenki, którą słyszała w metrze. Odruchowo spojrzała w stronę mieszkania Emila. Duży dom, zadbany ogród. Nie wiedząc czemu, przez te detale, mężczyzna wydał się jej jeszcze bardziej idealny niż dotychczas.

Dziewczyna przeszła przez furtkę i skierowała się ku drzwiom, kiedy niespodziewanie Emil wyszedł z mieszkania młodego małżeństwa.

- Witaj, Soniu - przywitał się wesoło. Niania uśmiechnęła się mimowolnie. - Właśnie rozmawiałem o tobie z Julią.

Sonia momentalnie zbladła.

- Bardzo jest na mnie zła?

- Troszeczkę. Złość wyładowuje na Marcelu - zaśmiał się głośno. - Ta kobieta jest przeurocza.

Przeurocza. To o niej Emil powinien tak myśleć, ją powinien tak nazywać. Poczuła w sercu nieprzyjemne ukłucie zazdrości, ale widząc zaciekawione spojrzenie mężczyzny, uśmiechnęła się tylko, nie dając po sobie poznać niezadowolenia.

- Tak - ucięła krótko.

- Tak sobie pomyślałem - powiedział Emil, zastanawiając się lekko.

Sonie wiedziała, że nie powinna już dłużej zajmować się rozmową z mężczyzną, jednak marzyła o tym, by ta chwila trwała wieczność.

- Jeśli byś chciała, mógłbym wziąć cie na rajd. Proponowałem już Kim, ale wyjechała.

Kim? Nic z tego nie rozumiała. Do tej pory miała ją za dobrą przyjaciółkę, ale dowiadując się tej rzeczy nie była już tego taka pewna. Przecież Niemka doskonale wiedziała o zainteresowaniu Sonii sąsiadem Julki.

Jedynym sposobem na zainteresowaniem swoją osobą Emile, było wejście w jego świat.

Sonia musiała poznać jego hobby.

- Tak, oczywiście, że chcę.

Emil uśmiechnął się pod nosem.

- Jeszcze się zgadamy. A teraz wybacz, śpieszę się. Ty chyba też. - Skierował wzrok w stronę drzwi i ponownie podniósł kąciki ust.

Sonia pokiwała głową zadowolona.

Gdy mężczyzna ja wyminął i ruszył do swojego mieszkania, jeszcze kilka sekund wpatrywała się w jego oddalającą się sylwetkę.

Wchodząc do środka budynku Sonia miała mieszane uczucia. Z jednej strony była  ogromnie szczęśliwa za sprawą przypadkowego spotkania Emila, ale z drugiej bała się, że pomiędzy Kim a żołnierzem mogło do czegoś dojść. Postanowiła, ze wybada sprawę. Julia powinna wiedzieć, czy na pewno coś jest na rzeczy, w końcu znała Kim dosyć długo i zapewne dziewczyny opowiadały sobie o wszystkim.

- Sonia? - krzyknęła Julia. Nie tyle złościła się na nianię, lecz martwiła. Odetchnęła z ulgą, kiedy ujrzała w drzwiach dziewczynę całą i zdrową.

- Tak, to ja - uśmiechnęła się i weszła do kuchni.

Przy stole siedziały dzieciaki a obok nich Marcel. Julia wróciła do robienia naleśników.

- Nie musiałaś się śpieszyć, mogłaś przyjść za kilka godzin - oznajmiła, nakładając porcję śniadania dla bliźniaków.

- Przepraszam! Już więcej się to nie powtórzy, obiecuję!

- Słyszałam to już dwa dni temu - Julia posłała jej ciepły uśmiech.

Sonia oparła się o parapet i zamyśliła na moment.

Powinna podpytać Julkę o sprawę Kim i Emila, inaczej by sobie tego nie wybaczyła.

- Juluś? - zaczęła niepewnie. Siatkarka skierowała na nią swój pytający wzrok. - Wiesz wszystko o Kim?

- Tak. Wiem nawet o tych rzeczach, o których ona nie ma pojęcia - zaśmiała się i sięgnęła po szklankę soku. - A dlaczego pytasz?

Sonia zawahała się na moment. Zaciekawiony Marcel zwrócił głowę w jej stronę. Także Julia czekała na odpowiedź Sonii.

- No bo... Rozmawiałam z Emilem i... Nie sądzisz, że pomiędzy nimi może coś być?

W tym momencie ze stołu spadła pusta szklanka. Oczy kobiet zwróciły się ku Marcelowi, który zerwał się, by zebrać z podłogi odłamki szkła.

- Nie sądzę - Julka nadal wpatrywała się w mężczyznę, który akurat wstał i wyrzucił do śmieci pozostałości naczynia. Głośno westchnął i wyszedł z pomieszczenia, zostawiając przyjaciółki same. - Nie wspominaj przy nim o Kim - powiedziała, siadając na wcześniejszym miejscu mężczyzny.

Sonia nie rozumiała za bardzo o co jej chodzi, ale wolała nie drążyć tematu. Podbudowało ją to, że Julka była przekonana o tym, że Kim nic nie czuje do Emila.

- Nie rozumiem dlaczego pomyślałaś, że pomiędzy tą dwójką coś może być. Przecież Kim nawet go nie lubi - dodała Julia.

- No właśnie, też nie wiem - odpowiedziała Sonia. Uśmiechnęła się do siebie, będąc już w stu procentach pewna, że ten dzień zmienił całkowicie jej życie. Za sprawa Emila.

Podkrążone i zmęczone oczy Victorii wpatrywały się ciepło w przyjaciółkę. Nie sądziła, by Kim jednak rzuciła wszystkie swoje sprawy i przyjechała do Nowego Yorku. Jej chore serce aktualnie było przepełnione szczęściem.

O tym, że ma chore serce Vicky dowiedziała się zaledwie pół roku temu. Z początku nie przyjmowała tego jak wyrok śmierci, wręcz zataiła tę wiadomość, nawet przed mężem. Nie zdawała sobie sprawy, jak poważnie jest chora. Nie sądziła, że kiedykolwiek będzie leżała w szpitalu, ze słabnącym sercem, a jedyną deską ratunku będzie przeszczep tego organu.

- Dziękuję, że przyjechałaś - Victoria zwróciła się do Kim. Niemka uśmiechnęła się lekko, jednak nadal nie wiedziała jak się zachować. Bała się, że może palnąć jakąś głupotę, która urazi jej przyjaciółkę.

- Musiałam to zrobić - odparła w końcu.

Vicky jednak nie odpowiedziała.

Przymknęła powieki. Nie chciała jednak poznać po sobie, że jest coraz gorzej.

- Wszystko w porządku? - zapytała zaniepokojona Kim, odruchowo wstając z krzesła. Victoria uśmiechnęła się blado i blondynka usiadła na miejsce.

- Czekam tylko aż mnie stąd wypuszczą. Wiem, nierealny scenariusz, zwłaszcza w moim stanie.

- Wyjdziesz stąd, zobaczysz. Będziesz zdrowa, wrócisz do gdy i będziesz szczęśliwa. - Do oczu Kim napłynęły łzy, lecz odwróciła głowę od Vicky, by ta nie zobaczyła jaka jest słaba.

- Oczywiście, że tak. A ty razem ze mną, prawda? - zapytała Amerykanka.

Kim zaniemówiła. Nie spodziewała się, że usłyszy to z ust przyjaciółki.

- Nie udawaj, że nie wiesz o czym mówię. Do gry miałaś wrócić dobry rok temu i co? Już najwyższy czas.

- Vicky, ale ja...

- Nie ma żadnego ale - przerwała jej chora.- Obiecaj mi, że jeszcze razem zagramy. Obie wrócimy do sportu. A jeśli mi się nie uda, to przynajmniej ty będziesz mogła znów poczuć zapach boiska.

- Nie mów tak - głos Niemki się załamał. - Będziesz żyć i razem wrócimy na parkiet.

- Nie możesz tak mówić - powiedziała ze śmiertelną powagą dziewczyna, ale po chwili na jej twarz ponownie wpłynął lekki uśmiech. - Bo będę musiała w to uwierzyć.

Victoria zaczęła się śmiać. Był to słaby, pełen cierpienia śmiech, na pewno nie należący do osoby zdrowej. Kim była zdziwiona jej postępowaniem, ale starała zachować się podobnie.

- Wiara czyni cuda - wyszeptała, nadal wpatrując się w chorą twarz Amerykanki.

- W moim przypadku pomoże tylko nowe, zdrowe serce. Nie wiara.

Nastała cisza. Kim nie potrafiła teraz powiedzieć czegoś sensownego. A gdyby coś z siebie wydusiła, na pewno wybuchnęłaby płaczem. Nie mogła patrzeć na cierpienie Victorii.

- Mogę mieć do ciebie prośbę? - zapytała po chwili chora. Zaskoczona Niemka pokiwała lekko głową. - Ale nie teraz... Kiedy uznam, że to już czas.

Kim zawahała się na moment. Bała się prośby przyjaciółki, ale musiała się zgodzić.

- Nie bój się - powiedziała dziewczyna, jakby czytała przyjaciółce w myślach. - Nie poproszę cię o nic, czego nie mogłabyś dla mnie zrobić.

Uśmiechnęła się do Kim, by po chwili zamknąć oczy i spróbować odpłynąć do krainy Morfeusza. Kim, postanawiając zostawić ja samą, wyszła ze szpitalnej sali.

Victoria jednak nie usnęła. Od razu, gdy Niemka opuściła pomieszczenie, otworzyła powieki, a spod nich wypłynęły pojedyncze krople łez. Musi poprosić o to Kim. Nie miała innego wyjścia.

* * *

Dlaczego historia Państwa Podziemnego i rządu na emigracji nie wchodzi mi do głowy?

Dlaczego Skra pozyskuje takich fajnych zawodników, jak Tille?

Dlaczego nie mam siły na pisanie?

Odpowie mi ktoś na te pytania?

+ w zakładce Bohaterowie pojawiły sie trzy nowe postacie. Jedna na specjalne życzenie Szczepana. Bo ją kocham nawet jak mnie denerwuje.