Rozdział piąty.

- Żołnierzem jestem już - Emil zastanowił się trochę. Zrobił efektowną pauzę, podczas której podrapał się po policzku. - Już z dziesięć lat. Do wojska trafiłem zaraz po studiach.

Od godziny gościliśmy u siebie naszego sąsiada, który przez te sześćdziesiąt minut opowiadał nam o swoim życiu w armii. Nie powiem, bardzo ciekawiło mnie, jak to wszystko wygląda od środka, teraz miałam niesamowitą okazję, by się dowiedzieć.

- A zabiłeś kiedyś kogoś? - zapytał nieśmiało Marcel, a wszyscy, prócz Emila, posłaliśmy mu mordercze spojrzenia.

Strzeliłam lekkiego facepalma, mając nadzieję, że już głupsze pytania nie zakrzątają mu jego, jak się okazywało, pustej główki.

Emil jednak nie wykrył naszego zakłopotania; uśmiechnął się lekko, po czym poprawił w fotelu.

- Niestety tak - odpowiedział, spuszczając wzrok. Wbił go w podłogę i głośno westchnął. - I to kilkakrotnie. - Podniósł oczy i znów nieznacznie podniósł kąciki ust. - Ja sam przez pół roku leżałem w szpitalu. Jeden z naszych omyłkowo mnie postrzelił, a sam potem popełnił samobójstwo, myśląc, że nie żyję.

W pomieszczeniu zapadła grobowa cisza. Nikt z nas nie odważył się odezwać po usłyszanych słowach.

- No cóż - niezręczną ciszę przerwał mężczyzna - taki los żołnierza.

I znowu nikt się nie odzywał.

Postanawiając rozładować napięcie, wstałam z sofy.

- Zrobię nam kawy - oznajmiłam i szybko przeszłam przez długość salonu, kierując się do kuchni.

Po tej godzinie stwierdziłam, że Emil jest na prawdę w porządku; wydawało się, że jest zwyczajny i normalny, odejmując oczywiście okropne przeżycia z Afganistanu. Od samego myślenia o tym, jeżył mi się włos. Z Marcinem i Marcelem od razu znalazł wspólny język, bo dawniej studiował dziennikarstwo. Jedyną osobą, do której żołnierz do siebie nie przekonał, była Kim.

- On mi się nie podoba - usłyszałam, kiedy nasypywałam kawę do filiżanek.

Gwałtownie odwróciłam się w stronę, skąd padło zdanie i zobaczyłam Grozer opierającą się o framugę drzwi.

- Kim! Nie strasz mnie! - wrzasnęłam, łapiąc się za klatkę piersiową.

Dziewczyna wywróciła jedynie oczami i weszła w głąb pomieszczenia.

- Nie podoba ci się w jakim sensie? - zapytałam, zalewając kawę. - Wiesz, jest całkiem przystojny...

- Nie chodzi mi o to - syknęła, wyraźnie zdenerwowana. - Jest freakiem. Nie zauważyłaś, jak wypytuje was o błahe i mało istotne sprawy, jak na przykład godziny pracy Marcina?

- Daj spokój, Kimmy - zaśmiałam się, ale blondynka nie chciała odpuścić.

- A widziałaś jak przygląda się bliźniakom? - zadała kolejne pytanie, zakładając ręce na klatce piersiowej.

- Musisz we wszystkich doszukiwać sie bandytów i porywaczy? - zapytałam, zmęczona jej domysłami. Z daleka było widać, że Emil to najnormalniejszy w świecie facet.

- Przecież ledwo co go znasz - powiedziała cicho, jakby przygaszona moimi słowami. I w rzeczywistości tak było. Wyczytałam to z jej niemrawego wyrazu twarzy. - Nie wiesz kim jest... Ta wojna mogła przewrócić mu w głowie, nie wiesz, jacy żołnierze wracają z misji?

- Kim - powiedziałam, przymykając lekko powieki, próbując dobrać odpowiednie słowa. Słowa, które w żaden sposób jej nie zranią, a jednocześnie nie rozdrapią świeżych jeszcze ran po stracie Alka, które jeszcze się nie zagoiły. - Emil na pewno jest dobrym człowiekiem, sam pomaga ludziom w Afganistanie... Wiem, że to co przeżyłaś, jest okropne i trudne do pojęcia, ale... - Wypuściłam głośno powietrze, nagromadzone w moich płucach. - Borys siedzi w więzieniu. A nie sądzę, by ktokolwiek był okrutniejszy od niego.

- Nie wiem -  wymamrotała, chowając twarz w swoich dłoniach. Nie słyszałam jednak płaczu, ale Kim oddychała coraz to szybciej. -  Zwariowałam już do końca.

- Nie, to nie prawda. - Położyłam dłoń na jej ramieniu, mając nadzieję, że to coś pomoże. W rzeczywistości jednak był to tylko tani i przereklamowany gest, który wykreowały głupie, kinowe produkcje. - Ale może masz rację.

Opuściła ręce i wysiliła się na lekki uśmiech. W jej oczach jednak dostrzegłam małe kropelki łez, ale, zamrugawszy kilka razy szybciej, pozbyła się ich.

- Na pewno mam rację - wyszczerzyłam się, a Kim się zaśmiała. - Zanieś zwierzętom tą kawę. I bądź miła dla Emila, bo widzę, jak mordujesz go wzrokiem.

- Nie morduję go - mruknęła, zbierając z blatu dwie filiżanki. - Ani nie chce go zranić moim tępym spojrzeniem.

- Dam ci radę - szepnęłam, opierając się o stół. - Tępym spojrzeniem nic nie zdziałasz - zachichotałam, widząc, jak ta przewraca oczami. - Ostre będzie lepsze.

- Julka! - Próbowała kopnąć mnie w nogę, lecz szybko uniknęłam niemiłego kontaktu z jej stopą.

Zabrałam pozostałe filiżanki i ruszyłyśmy do salonu.

Ustawiając napoje na stole, usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. Zdziwiona tym, kto to może być, przeszłam do hallu. Za drzwiami stała Sonia.

- Hej! - przywitała się wesoło.

- Sonia? Co ty tu robisz? - zapytałam z nutą wcześniej wspomnianego zdziwienia, tyle że teraz, było ono większe. Spowodowane było tym, że nie spodziewałam się dzisiaj niańki u nas w domu. - Przecież dałam ci dzisiaj dzień wolny...

- Tak? - zapytała, udając zaskoczenie, lecz kiedy wchodziła do mieszkania, na jej twarzy można było dostrzec cień uśmiechu. - Najwyraźniej musiało wylecieć mi to z głowy. Ale skoro już jestem...

- Tak, wejdź - powiedziałam, a uradowana Sonia przekroczyła próg. Zamknęłam za nią drzwi. - Mamy gościa.

Nie wyglądała na zdziwioną.

Obie weszłyśmy do salonu.

- Emil, to jest...

- ... Sonia - przerwała mi w pół zdania, wyciągając dłoń ku mężczyźnie. Ten po chwili ją uścisną. Minutę później Sonia siedziała na sofie obok Emila.

- A ty czym się zajmujesz? - zapytał mężczyzna, zwracając się do dziewczyny.

Kątem oka dostrzegłam, jak Kim wywraca oczami. Szybko posłałam jej pełne mordu spojrzenie, a dziewczyna wzruszyła ramionami.

- Jestem nianią bliźniaków - odparła z uśmiechem. - A ty?

Emil podniósł kąciki ust, jakby nagle coś go ucieszyło. Zaraz jednak uśmiech zrzedł mu z twarzy, ustępując miejsca skupieniu.

- Ja pracuję w armii. - Sięgną po filiżankę z kawą i upił łyk kofeiny. - A w wolnych chwilach jeżdżę na rajdy.

- To musi być bardzo interesujące - powiedziała podekscytowana dziewczyna, jednak sama do końca nie wiedziałam na ile Sonia interesuje się sprawami Emila.

Już na pierwszy rzut oka można było dostrzec, że Sonia próbuje poderwać naszego sąsiada. Od początku okazywała nim zainteresowanie.

Wierzyć też mi się nie chciało, że nie pamiętała o wolnym dniu, który jej dałam.

- Czas na mnie - powiedział Emil, dopijając napój. - To był bardzo miły wieczór.

- Tak. - Przeszłam do hallu, by odprowadzić gościa. - Pamiętaj, że zawsze możesz do nas wpadać.

- Będę pamiętać. - Uśmiechnął się lekko. - Dobranoc.

Zamknąwszy za nim drzwi, z salonu usłyszałam pełen ulgi głos Kim.

- Wreszcie!

- Nie lubisz go? - zapytała Sonia, a ja z powrotem wróciam do wielkiego pomieszczenia.

- Jest podejrzany - odparła. Popatrzyła po nas wszystkich, a po chwili dodała : - Czy tylko ja to zauważyłam?

Także spojrzałam na przyjaciół; większość z nich miała podobne zdanie do mojego, bo tylko posyłali pełne przeprosin spojrzenia Niemce. Jedynie Marcel wydawał bić się z myślami.

- Tak, mi też wydaje się dość podejrzany - odezwał się w końcu.

- Przestań. - Założyłam ręce na klatce piersiowej, mrużąc oczy, nie spuszczając ich z zakłopotanego Marcela. - Widać, że chcesz się jej podlizać. - Wskazałam ręką na Kim.

Ten jeszcze bardziej poczerwieniał na twarzy, czym przypominał buraka.

Naszą wymianę zdań jednak przerwał dzwonek telefonu Kim. Dziewczyna sięgnęła po niego do kieszeni i od razu odebrała.

- Hej, Andreas! - przywitała się w ich ojczystym języku, wstając z miejsca. Jednak po chwili entuzjazm schodził z jej twarzy, wraz z wypowiadanymi słowami po drugiej stronie słuchawki. 

Kim zamrugała powiekami kilka razy szybciej, po czym, z telefonem przyciśniętym do ucha, usiadła z powrotem na sofie.

Miałam cholerne przeczucie, że telefon Andreasa nie przyniósł jej dobrych wiadomości. Przekonałam się o tym w stu procentach, kiedy Niemiec rozłączył się, a Kim wybuchnęła głośnym płaczem.

* * *

Nawet nie wiem co tu napisać, bo przepraszać musiałabym was do usranej śmierci. Tak, przepraszam. I co? Nic. Bo równie dobrze mogę was przepraszać za ten z dupy wzięty rozdział. Ale są postępy. W postaci małych kroczków, ale zawsze.

Chciałam upchnąć to wszystko do dziesięciu rozdziałów, ale chyba się tak nie da. Więc będzie ich góra piętnaście, ale nie obiecuję. Bo wiadomo jak to u mnie jest z tymi obiecankami...

Jak kto ciekawy, w zakładce Bohaterowie przeszedł huragan i wypieprzył stamtąd większość niepotrzebnych postaci, na których i tak nie miałam nawet najmniejszych pomysłów. Pewnie mnie za to zabijecie. No cóż. Bywa.

A tak na marginesie, to ostatnio sobie na religii ze Szczepanem rozkminiałyśmy, że chciałybyśmy jeszcze obejrzeć Truth or Dare. Nie no, byłoby miło znów zobaczyć Oakesa i Vlahosa w jednym filmie hehehe