Rozdział siódmy.

Rano obudził mnie na początku bliżej nieokreślony zapach. Dopiero potem zorientowałam się, że był to zapach jajecznicy. Wiedziona miłą do nosa wonią przygotowanych jajek wstałam z łóżka i, nie do końca kontaktując ze światem rzeczywistym, zeszłam na dół, by sprawdzić, kto był autorem tego miłego dla nosa i pewnie podniebienia śniadania.

Jakież było moje zdziwienie, gdy w kuchni zastałam Marcela. W rękach ściskał kubek z parującą cieczą i patrzył przez okno. Słońce przedzierało się przez drzewa i zapowiadała się na prawdę ładna pogoda.

- Dzień dobry - przywitałam się z mężczyzną, czym wyrwałam go z rozmyślań. Odpowiedział mi tym samym. - Ile jedzenia - gwizdnęłam przyglądając się suto zastawionemu stołowi. - A nie lepiej zanieść jej śniadanie do łózka?

- Komu? - zapytał Marcel, ale dokładnie wiedział o co mi chodzi. Wywrócił jedynie oczami, a następnie utkwił je w stole. 

Usiadłam na krześle i od razu sięgnęłam po płatki śniadaniowe, czując narastający w żołądku głód.

- Jeśli chcesz, to możesz się częstować - zironizował, a ja zmrużyłam oczy. - Obudź jeszcze Marcina, może i dla niego zostanie.

- Bardzo śmieszne. Tak się składa, że mój mąż pojechał już do pracy, gdzie i ty powinieneś być. Chwileczkę. - Odwróciłam się w stronę zawieszonego na ścianie zegara. - Do jasnej anielki!

Poderwałam się z krzesła jak poparzona, i  popędziłam w stronę schodów prowadzących na górę.

- Kim! - wrzasnęłam na cały dom. - Przecież jest już w pół do ósmej - zwróciłam się do Marcela. - Zaraz spóźni się na samolot!

Mężczyzna nic nie odpowiedział, ale na jego twarzy dostrzegła nikły cień uśmiechu. Od razu wyczułam, o co mu chodzi.

- Marcel! - krzyknęłam oburzona, szybko wracając do kuchni. - Co ty kombinujesz?

- Ja? Ale o co ci chodzi, Julka?

- Na prawdę jesteś taki głupi, czy tylko udajesz?

W tym momencie na dół zeszła Kim, nadal ubrana w piżamę. Chyba nie zdawała sobie jeszcze sprawy z tego, która jest godzina.

- Ej, Kimmy - powiedziałam, a ta skierowała zaspany wzrok na mnie. - Ty nie miałaś przypadkiem samolotu o ósmej?

Dziewczyna pokiwała głową, następnie ziewnęła i spojrzała na zegar. Jej mina wyrażała więcej niż tysiąc słów.

- Matko - pisnęła i biegiem ruszyła ku schodom.

- Jeśli dowiem się, że zrobiłeś to specjalnie. - Zmroziłam go lodowatym wzrokiem. - To módl się, by odgryzanie palców cię nie bolało.

Ten tylko prychnął i oparł się o krzesło. Ja natomiast nie spuszczając z niego morderczego wzroku, zabrałam ze stoły swoje śniadanie.

W połowie drogi zatrzymał mnie jego głos.

- Na ile tam leci?

Odwróciłam się zdziwiona jego pytaniem i taką samą reakcja na niego spojrzałam.

- Na zawsze - zaśmiałam się, po czym dodałam. - I jeszcze dzień dłużej.

- Julia, ale ja się pytam poważnie!

- A ja ci niepoważnie odpowiadam. Jeśli tak bardzo chcesz wiedzieć, to spytaj Kim.

Kiwnął głową, a ja wróciłam na swoje wcześniejsze miejsce.

- Kogo jedzie odwiedzić? - dociekał dale Marcel.

- Pocieszę cię, do nikogo ważnego. - Wsadziłam pełną łyżkę płatek do ust. - Tylko do swojego byłego chłopaka i faceta, który przez całe swoje życie ją kochał.

- I ma mnie to pocieszyć, bo...

- Nie wiem, tak mi się powiedziało. A mówiąc serio, to nie sądzę, żeby Kim teraz chciała się z kimś wiązać. - Zaczęłam nerwowo mieszać sztućcem w naczyniu. Odłożyłam w końcu naczynie na stół.

- Wiem, wziąłem to pod uwagę i...

- ... postanowiłeś pozwolić, by dzisiejszy samolot do Nowego Yorku odleciał bez niej - przerwałam mu, po czym założyłam ręce na klatce piersiowej. - To takie dorosłe.

- Mówię ci, że nie zrobiłem tego specjalnie! - zaczął się bronić; podniosłam jedynie jedną brew do góry. - Musisz mi uwierzyć.

- Ja nic nie muszę, pamiętaj - puściłam oczko.

- Marcel - usłyszeliśmy głośny krzyk Kim, wydobywający się gdzieś z góry. Po chwili, niczym błyskawica zbiegła po schodach. Zaraz jednak musiała się wracać. - Walizka!

Marcel wstał z miejsca i zabrał ze stołu kluczyki. Zauważyłam jak tęsknie patrzy w stronę schodów. Mimowolnie się zaśmiałam.

Kim ponownie zeszła ze schodów, tyle że  teraz trzymała w dłoni dużą podróżną torbę.

Położyła ją na podłodze i przeszła do kuchni.

- Pozdrów ode mnie Jezusa, Tarantulę, Lily, Vicky i Igora - poleciłam jej, gdy uścisnęła mnie na pożegnanie.

- Nie jadę do Igora - sprostowała i uśmiechnęła się. - Ale zadzwonię do niego i go pozdrowię. Boże, jestem już całkowicie spóźniona.

Pomachała energicznie ręką i przebiegła przez długość kuchni i korytarza, by dołączyć do Marcela, który czekał na nią przy otwartych drzwiach frontowych.

- Jak się spóźnię, a nie będzie następnego samolotu - mruknęłam, kiedy Marcel wkładał moją walizkę do bagażnika. - To już nie żyję.

- Zawsze są jakieś samoloty - zatrzasnął tylne drzwi samochodu. - Nawet jeśli zabraknie tego właściwego, możesz polecieć na Karaiby. Zrobilibyśmy sobie urlop...

- To bardzo dobry pomysł - odparłam, okrążając auto i weszłam na miejsce pasażera. - Ale teraz muszę lecieć do Nowego Yorku. Może innym razem.

- Jasne - odpowiedział bez przekonania, czym trochę wybył mnie z tropu.

Już miałam zamykać drzwiczki, gdy dobiegł mnie czyjś znajomy głos.

- Dzień dobry - Emil stał po drugiej stronie ogrodzenia, które dzieliło jego posesję z posesją Julki i Marcina. 

Wysiadłam z auta i już miałam iść w stronę jego kierunku, gdy zatrzymał mnie Marcel.

- Jedziemy? - zapytał wyraźnie zirytowany pojawieniem się sąsiada. I chyba zorientował się, że to widzę, bo wysilił się na nijaki uśmiech.

- Mówiłaś, że jesteś spóźniona. 

- Tylko się przywitam - powiedziałam, także podnosząc kąciki ust do góry. 

Zostawiając niezadowolonego Marcela przy samochodzie, przeszłam do Emila.

- Hej - przywitałam się z mężczyzną.

- Właśnie wróciłem z rajdu, to na prawdę świetna sprawa. - Wytarł brudne ręce o tak samo obłocone spodnie, nie odrywając ode mnie wzroku, z czym czułam się nieswojo. - Świetna, aczkolwiek bardzo brudna sprawa. Pomyślałem jednak, że może byś się skusiła.

- Bardzo chętnie - odparłam, z zakłopotaniem drapiąc się po policzku.

- To może w następnym tygodniu? 

- Niestety właśnie wyjeżdżam - odparłam, uśmiechając się przepraszająco. Emil zmarszczył brwi. - I tak na prawdę nie wiem kiedy wrócę.

Mężczyzna zaśmiał się głośno, co sprawiło, że moje zakłopotanie rosło coraz bardziej.

- Wiesz, że brzmi to jakbyś chciała się mnie pozbyć? - powiedział wyraźnie rozbawiony sytuacją.

Zaśmiałam się nerwowo, ale starałam się, by zabrzmiało to jak najbardziej naturalnie. Nie wyszło.

W tej chwili usłyszeliśmy warkot silnika; odwróciwszy głowę, utwierdziłam się w przekonaniu, że zniecierpliwiony Marcel siedział już w samochodzie.

- Muszę już iść - powiedziałam, wskazując na auto.

- Jasne - odparł.- Dam mi znać jak wrócić.

Pokiwałam głową, a Emil odwrócił się i ruszył do domu. Ja natomiast przeszłam do pojazdu.

- Mamy dziesięć minut na dojechanie na lotnisko. - Marcel zapiął pasy. Uczyniłam to samo. - Więc nie chcę cię martwić, ale nie zdążymy.

Głośno westchnęłam, a przez głowę przebiegało mi tysiące myśli.

- Jedźmy - poleciłam, kiwając głową. - Może zdążę na drugi samolot. A jeśli nie, to... - urwałam, uśmiechając się szeroko. - Zawsze zostają nam te Karaiby.

Na moje szczęście drugi samolot do Nowego Yorku przyleciał pół godziny później po pierwszym, więc zdążyłam kupić bilet i po trzydziestu minutach siedziałam już w powietrznym środku transportu. Szczerze - bałam się spotkania z przyjaciółmi. I nie tyle z Andreasem i Lili, lecz najbardziej z Vicky i Stefanem.

Ona umierała i tylko cud mógł ją uratować. Bałam się, że już nigdy nie zobaczę w jej oczach tej iskry, tej radości i zdrowia.

Na lotnisku w USA czekał na mnie Andreas. Od razu go uściskałam, niezmiernie ciesząc się, że go widzę.

- Nic a nic się nie zmieniłaś - stwierdził, wypuszczając mnie z uścisku. - Jedźmy do domu. Lili czeka z obiadem.

Uśmiechnęłam się i wraz z przyjacielem skierowałam się do wyjścia z budynku.  Nie mogłam jednak pozwolić, by w obliczu śmiertelnej choroby Victorii czuła się zbyt dobrze.

- A jak się czuje Vicky? - zapytałam, gdy otwierał mi drzwi od samochodu. Spojrzał na mnie, a jego oczy nagle przygasły i uleciał z nich wcześniejsza radość.

- Jest źle - odparł, spuszczając wzrok ale po chwili pociągnął nosem i wsiadłam do auta. Kiedy zajął miejsce kierowcy, znów się odezwał. - Bardzo źle.

Przymknęłam oczy. To się nie dzieje na prawdę.

- Ona umiera, tak?

- Lekarze dają jej najwięcej pół roku. 

Zacisnęłam powieki.

- Wiem, to straszne. Leży w szpitalu, wygląda jak cień samej siebie - powiedział i przekręcił kluczyk w stacyjce. - A Stefan wygląda o wiele gorzej. Oczywiście zarzeka się, że wszystko jest w porządku, ale ja widzę, że to nie prawda. Nie śpi, nie je. Dzień i noc jest przy Vicky.

Zapadła cisza, bo gula w moim gardle nie pozwalała na jakikolwiek dźwięk.

- Najpierw pojedziemy do domu, a później odwiedzisz Victorię, dobrze? - znów odezwał się mężczyzna.

- Nie - wydusiłam ledwo słyszalnie i otarłam łzę. - Chcę do niej jechać teraz.

Nienawidziłam szpitali. Kojarzyły mi się z tym okresem, gdy dowiedziałam się o wypadku, a potem o śmierci Stefana. Nie wiedziałam wtedy, że Wanner wszystko ukartował, by uciec przed Borysem i czułam jak wszystko mi się zawala. Teraz, w podobnym szpitalu leżała jego żona i w każdej chwili mogła odejść. 

Przechodząc na oddział, gdy leżała Victoria, przypomniałam sobie o tym jak po raz pierwszy przyjechałam do szpitala po śmierci Alka. Leżał wtedy w kostnicy, a ja, zagubiona i rozbita musiałam go zobaczyć. I choć nie chciałam zapamiętać go bladego, zimnego i co najgorsze martwego, nie przeżyłabym, gdybym nie pożegnała się z nim po raz ostatni.

Tak teraz było z Vicky. Ale ona jeszcze żyła. a ja musiałam spędzić z nią te ostatnie kilka miesięcy jej życia.

Wchodząc na oddział czułam się bardzo źle. Jakby wszystkie wspomnienia kumulowały się w jedno, a kolejne, związane z Victorią, które miały dopiero nadejść, zbierały się osobno.

Wreszcie dostrzegłam Stefana. Siedział na korytarzu, na jednym z krzeseł. Twarz, za pewne pokrytą bólem i zmęczeniem, ukrytą miał w dłoniach.

- Stefan - odezwał się Andreas, a mój najlepszy przyjaciel od razu podniósł głowę i obdarzył mnie swoimi jasnymi tęczówkami.

- Kim? - szepnął, a cierpienie z jego twarzy ustąpiło miejsce uldze. Wstał i powoli przeszedł w moją stronę; od razu utonęłam w jego ramionach. Dopiero teraz dałam upust swoim emocjom i najzwyczajniej w świecie się rozpłakałam.

A Vicky czekała na mnie za ścianą.