Rozdział jedenasty.

Zaspane, niekontaktujące jeszcze oczy Borysa omiotły niespokojnie korytarz więzienia. Przyzwyczajony już do ciemności, przeszedł za policjantem jak najciszej. Jego serce biło jak szalone, a ręce drżały lekko z powodu tego, co za chwile miało się stać. 

Przeszli do jakiegoś starego magazynku. Śmierdziało w nim jak diabli, słychać było też całą masę szczurów, chowających się po kątach, ale mężczyźnie to nie przeszkadzało. Myśl o tym, że zaraz opuści te cholerne mury, napawała go dziwnym i nieprzeniknionym optymizmem. Kto by się spodziewał, że Reznov już czwarty raz zwieje z najbardziej strzeżonego więzienia w całej Europie? Najwyraźniej całe to pudło było pełne zdradliwych i przebiegłych szczurów.

- Masz, włóż to - powiedział Clarke, podając mężczyźnie stary policyjny mundur. Borys jedynie posłał mu pytające spojrzenie. - A, i jeszcze to. - Rzucił w jego stronę kurtkę i okulary przeciwsłoneczne. - No chyba nie chcesz, żeby ktoś cię przyłapał. Założysz kaptur i po kłopocie.

- Dzięki, stary - wychrypiał Borys, wkładając mundur na nagi, pełen tatuaży i siniaków tors. Później założył spodnie, kurtkę, okulary, a na głowę kaptur.

- Świetnie - ocenił Clarke i pociągnął za sobą więźnia. - Już na ciebie czekają.

- Kto?

- Sokołow i Blanchard.

Słysząc te nazwiska, oczy Borysa zaświeciły się złowieszczo, a na twarz wpełzł uśmiech pełen satysfakcji. Myślał, ba! był nawet tego pewien, że jego dwaj kumple o nim zapomną, gdy tylko mężczyzna ucieknie z więzienia. Cenił ich jednak za to, że są mu lojalni.

- Tędy.

Przeszli przez cała długość korytarza, aż do drzwi prowadzących na najniższe piętro. Na nim aż roiło się od funkcjonariuszy. Borys już miał wrażenie, że cały plan trafił szlag, ale Clarke pociągnął go za rękaw.

Wtedy zeszli po schodach do piwnicy, gdzie, zdaniem dłużnika Reznova, nikt specjalnie się tam nie kręcił. Zatrzymali się przy jednym z okien.

- Od tej strony nikt nie patroluje - oznajmił Clarke, otwierając okno na oścież. - Jakiś kilometr stąd czekają na ciebie Igor i Mark. W czarnym range roverze - dodał pośpiesznie.

- Dzięki za wszystko, Andy. - Borys poklepał go po ramieniu, ale na zbytnie czułości nie było czasu.

Czując nieopisany zew wolności, Reznov wyskoczył przez okno i powolnym krokiem coraz bardziej oddalał się od tak bardzo znienawidzonego przez siebie miejsca. Po kilkunastu minutach doszedł do range rovera i otworzył drzwi, by wejść na miejsce od tyłu.

- Wreszcie na wolności - odezwał się Mark, siedzący na miejscu kierowcy.

Jego głęboki głos rozległ się po całym samochodzie. Szatyn odwrócił się w stronę byłego więźnia, który w tym samym momencie zdejmował z głowy kaptur.

- Wreszcie razem - poprawił go Borys, podnosząc kąciki ust do góry, zmieniając tym samym wyraz twarzy zmęczonego uciekiniera w pełen satysfakcji uśmiech szaleńca.

Przed salą operacyjną czekało czworo przyjaciół. Te trzy godziny, które spędzili siedząc w ciszy, sprawiały, że czas dłużył się niemiłosiernie. Nie wiadomo było, czy serce, które dostała Victoria się przyjmie i czy siatkarka w ogóle przeżyje tę operację.

- Proszę. - Lili podała kawę Kim, która nadal siedziała na tym samym krześle i wpatrywała się tępo w ścianę.

Blondynka bardzo martwiła się o swoją przyjaciółkę, która teraz leżała na stole operacyjnym. Miała wielkie nadzieje na to, że operacja całkowicie się uda i Victoria szybko wróci do zdrowia.

- Dziękuję - odparła cicho.

- Wiem, jak ci ciężko - odezwała się Lili po dłuższej ciszy, która wkradała się pomiędzy dwie kobiety. - Wszyscy się denerwujemy. To nasza przyjaciółka.

Niemka pokiwała nieznacznie głową i uniosła kubek z gorącą cieczą do ust. Ukradkiem też zerknęła na Stefana. To nie był już ten sam facet, który wiecznie się uśmiechał i był po prostu szczęśliwy. Teraz wyglądał jak zombie - blada cera, podkrążone oczy, nieprzytomnie wpatrzone w jakiś stały punkt. Ale cóż się dziwić, od początku pobytu Vicky w szpitalu mężczyzna nie spał, nie jadł i egzystował wyłącznie w szpitalu.

Nagle drzwi od sali operacyjnej otworzyły się w łoskotem i stanął w nich lekarz, który prowadził operację żony Wannera. Jak na komendę cała trójka wstała z pozajmowanych przez siebie krzeseł, jedynie Stefan nadal trwał w pozycji siedzącej.

- I jak? - zapytała z trudem Kim, patrząc wyczekująco na mężczyznę w białym kitlu.

- Możecie być państwo spokojni. Operacja się udała, pani Wanner ma już nowe serce - powiedział spokojnie, uśmiechając się lekko do czwórki przyjaciół. 

Na korytarzu można było usłyszeć lekki dźwięk ulgi.

Kilka dni później Kim odwiedziła Vicky w szpitali. Nie miały wcześniej czasu na rozmowę w cztery oczy, bo zawsze gdzieś pałętał się Stefan, nie odstępując żony ani na krok. Teraz, kiedy mężczyzna został dziś wyrzucony przez żonę do domu, by wreszcie porządnie się wyspał, dwie przyjaciółki miały trochę czasu dla siebie.

- Nie sądziłam, że przeżyję - przyznała szczerze Amerykanka. Wciąż była uśmiechnięta, jak przed chorobą. Nadal też nie wierzyła w to, co się stało. Była wdzięczna Bogu i losowi, że dali jej drugą szansę.

- Nie mówmy już o tym - powiedziała szybko Grozer, kiedy jej przyjaciółka znów otwierała usta. - Najważniejsze, że to już wszystko jest za nami.

- Właśnie - zgodziła się Victoria.

- O mało bym nie zapomniała. - Kim z roztargnieniem wyjęła coś z torby. Vicky od razu rozpoznała to coś. List.

- Otwierałaś go? - zapytała cicho przyjaciółkę, a kiedy ta pokręciła lekko głową, westchnęła. - A chcesz wiedzieć, co zawarłam w tym liście?

Kim zawahała się lekko. Patrzyła w miodowe tęczówki swojej najlepszej przyjaciółki i biła się z myślami, jak jeszcze nigdy dotąd. Doskonale domyślała się, co zawierała treść listu, lecz czy chciała się o tym przekonywać na sto procent?

Pokręciła głową.

Victoria jedynie uśmiechnęła się łagodnie i włożyła kopertę pod poduszkę.

- Gdyby mnie zabrakło - urwała, kiedy gula wielkości piłeczki tenisowej utknęła jej w gardle. Kim spojrzała na nią z niepokojem. - Na prawdę chciałabym, żebyście byli razem.

Niemka chciała już zaprotestować, ale przyjaciółka uciszyła ją jednym gestem dłoni. Grozer zacisnęła usta w cienką kreskę.

- On zawsze cie kochał - powiedziała szeptem, patrząc w śnieżnobiałą pościel, która opatulała jej jeszcze słabe ciało. - Nie zaprzeczaj, jeszcze pamiętam jak potraktował mnie w Moskwie.

Kim zaniemówiła. Nie sądziła, że Vicky kiedykolwiek podejmie ten temat. Jednak w jej głosie nie można było usłyszeć zarzutu. Dziewczyna mówiła tak łagodnie, aż Niemka ze zdziwienia nieznacznie otworzyła usta. Na ten widok Amerykanka dźwięcznie się zaśmiała.

- W ogóle nie sądziłam, że on mnie pokocha. On jest dla mnie całym życiem - powiedziała, uśmiechając się. - I chce dla niego jak najlepiej. Dlatego musisz zrozumieć moja prośbę.

- Rozumiem. - Kim mocno złapała ją za rękę i uśmiechnęła się lekko. 

* * *

Nie mogłam. Przepraszam ;_;

A rozdział dla Szczepana. Głupku.

** *** ** *** ** ***

NAJPIĘKNIEJSZY

start po zakończeniu Ostatnich szans i Przez odległość.

** *** ** *** ** ***